ఏకాంత వేళ, ఓ కాంత సేవ…

హమ్మయ్య, చాలా కాలానికి పని లేని సాయంత్రం దొరికింది కదా అని ఆనందంతో లాప్‌టాప్ షట్ డవున్ చేస్తుండగా, డెస్క్ టాప్ వాల్ పేపర్ పై నేను అతికించుకున్న వాక్యం “When was the last time you did something for the first time?” అని ప్రశ్నించింది. సరే, ఈ వారానికి ఏదైనా కొత్త పని ప్రయత్నించాలి అని అలోచనలతో ఇంటికి బయలుదేరాను. వూరు మధ్యలో చిన్న అపార్టుమెంటులో కన్నా,  వూరు పొలిమేరలో విశాలమైన ఇంటిలో నివసించడానికి ఇష్టపడతాను నేను.

ఇంటి చుట్టు చిన్న గార్డెన్, మధ్యలో ఒక వూయల, వూయల పక్కన, తపో దీక్షలో నిశ్శలంగా వున్నట్టు తెల్లగా  విరబూసిన నందివర్ధనం చెట్టు…

చిరు చలి ఉదయాలు, తేనీటి కబుర్లు…,
చిరు సాయంత్రాలు,  చిలిపి నవ్వుల దిగంతాలు,…
సన్న జాజులు, సరాగాలు,..
పున్నమి రాత్రులు, వెన్నెల జలకాలు,….
తలపుల నిండా వలపుల పంటలు…
మన ఒంటరి తనంలో మనసుల దగ్గరితనం,.
మనసుల దగ్గరితనం లో …,

అలోచనల్లో చూసుకోలేదు. అప్పుడే ఇంటికి వచ్చేశాను. కారు పార్క్ చేసి కాలింగ్ బెల్ నొక్కబోతుండగా, “వందనాలు , వందనాలు వలపుల హరి చందనాలు, వెన్నెల్లో వేచి వేచి వెచ్చనైన నా సామికి వందనాలు….” అని ఇంట్లోంచి పాట మధురంగా మొదలైంది. కాలింగ్ బెల్ నొక్కడం మానేసి అలా రెయిలింగ్ పట్టుకొని నిలబడిపోయి నేను కూడా “కన్నులలో నీళ్ళు నిలిచి చల్లనైన నా దేవికి వందనాలు …” అంటూ కోరస్ అందుకున్నాను…,

నా గొంతు వినింది కాబోలు, తలుపుకు లోపలి వైపున గడి తీస్తున్న చప్పుడు అవగానే, నేను ఓ పక్కకు దాగున్నాను. తను తలుపు తీసి, ఏవరా అని చూడబోతుంటె, నేను ఒక్క సారిగా గుమ్మం ముందుకు వస్తూ విఠలాచార్య సినిమాలో లాగా అరిచి భయపెట్టబోయాను. తను ఒక్కసారి గగుర్పాటుతో వెనక్కి తగ్గి, అంతలోనే చిరునవ్వుతో మళ్ళీ ముందుకు వస్తూ, “అయితే మీరన్న మాట..” అంది.

ద్వారానికి ఓ ప్రక్కగా భుజం తాకేలా నిలబడి, ఓ చేత్తో, నడుముకి పమిట దోపుకుంటూ మరో చేత్తో గరిట తిరగేసి చేయిని చెక్కిట చేర్చి నా కళ్ళలోకి చూస్తూ వుంటే, నాలో ముప్పిరిగొన్న బావనలేవో ప్రజ్వరిల్లి, “కదలొద్దు, నీకు ఇప్పుడు అర్జంటుగా ఒకటి ఇవ్వాలి అని వుంది.” అంటూ తన దగ్గరికి జరిగాను. నా శ్వాస వేడి తన వంటిపై ప్రతిఫలించి మళ్ళీ నన్ను చేరుతుందన్నంత దగ్గరగా రాబోతుంటె, మధ్యలోంచి తన చేయి, దానితో గరిటా పైకి లేచాయి.

ఇదేంటి పానకంలో పుడకల గురించి విన్నాను గానీ ఇలా సరసంలో గరిటల సంగతి ఎప్పుడూ వినలేదే అన్నాను వెనక్కి తగ్గకుండా. తను వెనక్కి జరుగుతూ, “ఏదో ఈ రోజు పౌర్ణమి కదా, శ్రీవారికి ఈ సాయంత్రం గార్డెన్‌లో వెన్నెల భోజనం ఏర్పాటు చేద్దామని పాపం నేనూ, నా గరిటా కష్టపడుతున్నాం.” అంది నుదిటిపై చెమటను తుడుచుకోవడాన్ని అభినయిస్తూ.

“వావ్, ఈ రోజు పౌర్ణమి కదూ. అయితే ఈ రోజు వెన్నెల భోజనాలు, మల్లెల కబుర్లు,.. నువ్వు ఊ అనాలే గానీ వంట మొత్తం నేనే చేసేయనూ.” అంటూ తన వెనకే కిచెన్ లోకి నడిచాను. తను హాట్- ప్లేట్ ఆన్ చేసి జీడి పప్పులు వేయిస్తూ, “ఇక చేయడానికి పని ఏమీ మిగలలేదు లెండి. సేమ్యా లోకి ఈ కాస్త చల్లితే చాలు”.

“మరి కిస్‌మిస్ లు వద్దా…” అర్థొక్తిలో  ఆగాను. తను వెనక్కు తిరిగి తనకు అలవాటైన సన్నని నవ్వుతో, “ఈ మాటలకేమీ తక్కువ లేదు,” అని అంతకు ముందే వేయించి పక్కన పెట్టిన ఎండు ద్రాక్షను నా నోటికందిస్తూ “కాస్త ఈ హాట్‌పాక్ లన్నీ గార్డెన్లో పెడుదురూ…” అంది.

“పెడతానుగాని మరి నాకేమిస్తావ్…” కనుబొమలెగరేస్తూ అడిగాను.

“ఎం కావాలేంటి?” అడిగింది వేయించిన జీడిపప్పు పక్కన పెడుతూ.

“నేను నీకు ఎప్పుడూ చెబుతాను చూడు, అలా నువ్వు నాకు చెప్పవా?..” సేమ్యా లో జీడిపప్పు కలుపుతూ గారం పోయాను నేను.

“ఏవిటో అది” ముసి ముసి నవ్వుతో ఆడిగింది మా ఆవిడ.

“అదే, చిన్న వాక్యం. మూడే మూడు పదాలు వుంటాయి. మొదటి పదంలోనేమో ఒక్క అక్షరమే, రెండో పదంలో నాలుగక్షరాలు, చివరి పదంలో మూడే అక్షరాలు..” అన్నాను నేను

“నేను చెప్పను బాబు, నాకు సిగ్గు ..” అంది దాచుకోలేని ముసిముసినవ్వుతో కిస్మిస్ సేమ్యా పై చల్లుతూ.

“ప్లీజ్, ప్లీజ్ ఓ సారి చెప్పవా…” మరింత గారం పోయేను నేను.

తను వరమిస్తున్న దేవతలాగా పోజు పెడుతూ, “ఇప్పుడు కాదు, రేపు పొద్దున నిద్రలేవగానే చెబుతాను, కానీ…” ఆగింది మా ఆవిడ,

వెలిగిపోతున్న కళ్లతో అడిగాను “ఆ, కానీ..”

“ఇప్పటి నుండీ, రేపు ఉదయం వరకూ అన్ని పనులు మీరే చేయాలి. నాకు అన్నం తినిపించడంతో సహా..” అంటూ చిన్న పిల్లలా కండిషన్ పెట్టింది.

“ఓస్ అంతేనా”, అన్నాను.

“అన్నం తినిపించాక కథ కూడా చెప్పాలి, మీ ఆఫీస్ కథలొద్దు!” అంది కొత్త కండీషన్ జతచేస్తూ.

“ఓ యస్ ” అని ఐదు నిమిషాల్లో స్నానం చేసి డ్రెస్ మార్చుకొని, మరో ఐదు నిమిషాల్లో భొజనం వడ్డించేసాను.

పండు వెన్నెల వేళ, చిరు చలి నేను కూడా వున్నానోచ్ అని కొద్దికొద్దిగా అప్పుడప్పుడూ వణికిస్తుంటే,  మా ఇంటి గార్డెన్లో ఊయల బల్లపై నెమ్మదిగా వూగుతూ,  చిన్నగా సంగీతం పెట్టుకొని

కాస్త కారం పప్పు, వేడి నెయ్యితో మొదలెట్టి, గుత్తొంకాయ కూరంతా ఒక గుక్కలో తినేసి, బెండకాయ వేపుడు, మునక్కాయల సాంబారు మురిపంగా మొదలెట్టి, మజ్జిగలో నానేసిన మిరపకాయలు అదరువుగా, గడ్డ పెరుగు ఇంకా ఎర్రటి ఆవకాయ.,

మారంగా వద్దంటూ తనూ, గారంగా తినిపించే నేనూ

..ఓహ్హ్,  చెప్పలేనంత రుచికరమైన జీవితం.

సేమ్యా తినిపిస్తూ అన్నాను నేను. “అన్నిట్లోకీ, సేమ్యా బావుంది కదా..”

“ఆవునా, ఎందుకని ?” ప్రశ్నార్థకంగా అడిగింది తను.

“చివర్లో నేను జీడిపప్పు వేసి కలిపాను కదా, అందుకు ..” అన్నాను.

పెదాలు బిగబట్టి, “నువ్వెప్పుడూ ఇంతే” అని గిల్లి  “..ఇప్పుడు కథ చెప్పు” అంటూ శాలువా కప్పుకొని వెనక్కి వాలి వూయలలో వూగసాగింది.

“అనగనగా ఒక మంచి రాజు, నాలాగా”  అని ఆగాను. నందివర్ధనం చెట్టు ఆకుల గలగలలు మానేసి  నిశబ్దంగా అయిపోయింది!

“ఊ,” అంది మా ఆవిడ. హాడావుడిగా మేఘాల్ని పక్కకి తరిమేసి చంద్రుడు తొంగి చూడ్డం మొదలెట్టాడు.

“ఆ రాజుకు ఏడుగురు అందమైన భార్యలు…” అని నేను ఇంకా చెప్పబోతుండగా

“ఈ కథ బాలేదు, వేరే కథ చెప్పు ” కళ్ళు పెద్దవి చేస్తూ అంది.

“సరే, ఆ రాజుకు ఒకే ఒక అందమైన భార్య, నీ లాగా”. ఈ సారి మేఘాలన్నీ కలిసి ఐకమత్యంగా చంద్రున్ని కమ్మేసాయ్.

“ఊ..” అంది తను.

“ఓ వెన్నెల రాత్రి, ఆమె రాజును ఓ కథ చెప్పమంది. అప్పుడు రాజు కథ ఇలా చెప్పడం మొదలెట్టాడు. ఆ కథ ఏమంటే..”

“ఊ..” అని అంటుండగా నేను తన దగ్గరికి జరిగాను. కథ వినడానికి కాబోలు, నెమ్మదిగా గాలి కూడా రావడం మొదలైంది.

“అనగనగా ఒక అనగనగా ఒక మంచి రాజుంటాడు, నాలాగా అని రాజు కథ మొదలెట్టాడు” నందివర్ధనం చెట్టుకు కథ అర్థమైనట్టుంది. ఆకులు గలగలలాడించడం మొదలెట్టింది.

“…ఆ రాజుకు ఒకే ఒక అందమైన భార్య, ఓ వెన్నెల రాత్రి, ఆమె రాజును ఓ కథ చెప్పమంది. అప్పుడు ఆ రాజు కథ ఇలా చెప్పడం మొదలెట్టాడు. ఆ కథ ఏమంటే..” గాలికి కూడా నేను చెప్తున్న కథ పూర్తిగా అర్థమైనట్టుంది. గట్టిగా వీయడం మొదలెట్టాడు.

“…అనగనగా ఒక రాజుంటాడు, …ఆ రాజుకు ఒకే ఒక అందమైన భార్య, ఓ వెన్నెల రాత్రి, ఆమె రాజును ఓ కథ చెప్పమంది. అప్పుడు ఆ రాజు …” అంటున్న నన్ను ఆపి “ఈ కథలో ఎంత మంది రాజులు వున్నారు ఇలా,” అడిగింది మా ఆవిడ.

“నువ్వు విన్నంత సేపు ఇలా రాజులు వస్తూనే వుంటారు అన్నాను నేను ఊయలలోంచి లేస్తూ …”

మేఘుడు కూడా ఫేటేల్మని నవ్వేడు. గాలి మరింత ఉధృతంగా నవ్వింది. నందివర్ధనం ఆకులు రాలిపోయెంతగా నవ్వింది.

“నిన్నూ, నిన్నూ,….” మా ఆవిడ నన్ను అందుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తోంది. నెమ్మదిగా నడక పరుగుగా మారి, ఊయల చుట్టూ అందకుండా తిరుగుతూ నేను, నన్ను అందుకోవాలని తనూ.

“టప్”, వరుణుడు భుజం తడుతున్నట్టుగా  మొదటి చినుకు.

“హేయ్, వర్షం ” అంటూ మా ఆవిడ ఇంట్లోకి పరిగెడుతూ వుంటె, వెనకాలే నేనూ …” ఇంట్లోకి చేరే సరికి పూర్తిగా తడిసిపోయి,

తడిసిన తనువులతో, మురిసిన మనసులతో

అది

వర్షం కురిసిన రాత్రి, అమృతం విరిసిన రాత్రి.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

పొద్దున్నే మా ఆవిడ కన్న ముందే నిద్ర లేచి, తనని నిద్ర లేపుతూ అడిగాను. “నాకు పొద్దున్నే చెబుతా అన్నావు కదా, ఇప్పుడు చెప్పు మరి” అని

“ఏదీ” అని ప్రశాంతంగా అడిగింది తను.

“అదే, ఇంగ్లీష్ లో ఒక చిన్న వాక్యం,  మూడే మూడు పదాలు వుంటాయి. మొదటి పదంలోనేమో ఒక్క అక్షరమే, రెండో పదంలో నాలుగక్షరాలు, చివరి పదంలో మూడే అక్షరాలు..” గడ గడ గా చెబుతూ గుర్తు చేసాను నేను.

“నిజంగా చెప్పాలా? ” గోముగా అడిగింది.

తప్పదు మరి, అన్నాను నేను వినడానికి సిద్దంగా.

“సరె” అని తను కళ్ళు మూసుకొని చెప్పసాగింది ” I …”

నేను ఓళ్ళంతా చెవులు చేసుకుని వింటున్నాను

“I…” మళ్ళీ అంది

ఆనందంతో నా గుండె వేగం పెరిగింది.

“I…” మళ్ళీ అంది.

ఈసారి గుండె వేగం రెట్టింపు అయింది.

“I Want Tea” అని “ఒక చిన్న వాక్యం,  మూడే మూడు పదాలు వుంటాయి. మొదటి పదంలోనేమో ఒక్క అక్షరమే, రెండో పదంలో నాలుగక్షరాలు, చివరి పదంలో మూడే అక్షరాలు  వున్నాయో లేదో కావాలంటే చూసుకో” అనేసి మళ్ళీ ముసుగు తన్నేసింది.

నా పరిస్థితి, ఇంకెందుకులెండి చెప్పడం!..

మా ఆవిడ ఇంతే, మరి మీ ఆవిడ…?  [పక్కనే వున్న లింక్ ను క్లిక్ చేయండి. నా తొలి కథను చదవండి.]